Córka
Życie z narcystyczną, czy niekochającą matką, to dla mnie, jak życie narkomana czy alkoholika. Ja to uzależniona, a matka to narkotyk. W naszej relacji dominowały skrajne emocje, dramatyczne odejścia i powroty, manipulacje, poczucie winy i toksyczny wstyd, a to wszystko było skropione czasem spokoju, kiedy żyłam nadzieją, że mi “przejdzie” i wreszcie docenię moją matkę i będziemy żyły długo i szczęśliwie.
Czytałam książki i uczestniczyłam w kursach, które miały mnie nawrócić i uświadomić. Na rozum, wiedziałam wszystko, tak to jest moje życie, to ja ustalam zasady, to ja jestem dorosła i mogę decydować o swoim życiu. Niby tak, tylko, dlaczego popełniałam te same błędy, dlaczego nie potrafiłam kochać kogoś, kto odwzajemniał moje uczucia, tylko wpadałam w relacje współuzależniające, czyli takie, które mnie nie karmiły.
Bardzo długą drogę przeszłam od świadomości, że coś jest nie tak, do rzeczywistego uznania moich ran i krzywd. Opierałam się przed tym z całych moich sił. Tak bardzo wierzyłam, w to, że to ja jestem problemem, że to ja mam się zmienić i naprawić. Działo się tak, dlatego, że nie potrafiłam powiązać poplątanych sznureczków, których początek mogłam odnaleźć jedynie w dzieciństwie. A ja przecież nic nie pamiętałam, poza kilkoma scenami z tatą.
Dorastając w Polsce chłonęłam poczucie, że matkę trzeba szanować i kochać, a córka ma być pokorna i grzeczna i właśnie z tymi przekonaniami na ustach, rozpoczęłam pracę nad sobą. Nie chciałam się doszukać winy w mojej mamie, szukałam przyczyny w sobie. Szukałam w sobie uchybień, ułomności i wad, które mnie doprowadziły do bycia złą córką, a później złą matką i żoną. W swojej świadomości w żadnej z tych ról nie byłam dobra. Początek mojej zmiany był obarczony ogromnym poczuciem winy, w głowie słyszałam tylko zmień siebie, a świat będzie piękny.
Jedna z książek, z którymi pracowałam przyniosła mi pytanie:, Czego wstydzę się najbardziej? Wstydzę się, że jestem złą córką. Aby przełamać swój wstyd, przeczytałam to swojej przyjaciółce, a jej reakcja na to, co usłyszała była dla mnie zaskoczeniem. Ona powiedziała, że nie zna lepszej córki ode mnie. Wymieniła mi, co robię dla swojej mamy i jak bardzo ją wspieram i się o nią troszczę. Zamarłam w bezruchu i osłupieniu. Nie wiedziałam, co powiedzieć, zalałam się łzami. Bycie złą córką było moją tożsamością, a ona to zakwestionowała. To tak, jakby ktoś odebrał mi sens mojego życia. Był to bardzo ważny moment mojego życia, ziarno zostało zasiane i zaczęło kiełkować.
Zaczęłam wiązać sznureczki i rozwiązywać największą zagadkę swojego życia. Zaczęłam rozumieć swoje reakcje, swoje emocje. Dotychczas uważane za bezpodstawne, teraz coraz bardziej adekwatne do sytuacji. Zobaczyłam jak bardzo ukryta była przemoc emocjonalna, której doświadczyłam. W pewnym momencie dotarło do mnie, że komunikacja to w 20% słowa, a pozostałe 80% to komunikat pozawerbalny. I to było to, te 80% sygnałów, które odbierałam, torturowały moje ciało i duszę.
To były moje stopery, które nie pozwalały być sobą. Wzrok, mina, czasem słowo i byłam pozamiatana. Nic nie zmienił fakt, że ja dorosłam i założyłam rodzinę. Borykałam się z tym przy każdym kontakcie. Byłam coraz bardziej przygnieciona tymi zachowaniami, bo nie znajdowałam już w sobie siły, żeby przechodzić nad tym do porządku. Moja frustracja wzrastała też w związku z tym, że nic, nie działało. Wyznaczałam granice, które były łamane. Komunikowałam swoje potrzeby, które były pomijane. Dostawałam jeszcze bardziej zawoalowaną przemoc emocjonalną. Czułam, że potrzebuję czasu dla siebie, czułam, że aby wyleczyć swoje rany muszę dać sobie wolność. I stało się, odważyłam się, stałam się dla siebie matką i opiekunką, postawiłam radykalną granicę, zerwałam kontakt z mamą.
Z moich marzeń o matce tli się we mnie jeszcze, że usłyszę jej akceptację dla mnie i mojego życia.
