Mój mężczyzna

Zaczynam ten wpis w Dzień Ojca, co roku w ten dzień myślę o nim jakoś intensywniej, może, dlatego, że to również dzień moich urodzin. Zastanawiam się czy był to dla niego prezent, kiedy się urodziłam, chcę wierzyć, że tak, że dostałam miłość i akceptację. Zawsze była między nami nić porozumienia i radość ze wspólnie spędzonego czasu, wiem, że rozumieliśmy się w sprawie mamy. Każde z nas wiedziało, że rani, ale żadne z nas nie umiało tego zmienić.

Kolejny raz siadam do tego wpisu, a jest już połowa sierpnia i nic, nie umiem wylać tego, co serce pamięta, ale tak pilnie strzeże. Myślę, że bardzo boję się dokopać do niektórych moich tajemnic i ran, bronię się przed nimi. Wtedy jedynie ciało boli, a ja jakoś funkcjonuję.

Zawsze zastanawiałam się, dlaczego z mężczyznami układały się kiepsko, dlaczego byłam wyśmiewana, dlaczego przyciągali Ci, co ranią i odrzucają, dlaczego czułam się przy nich samotna i brzydka, dlaczego nie widziałam w ich oczach uznania.

Związałam się z narcystą, który odrzucał moją miłość, jak matka, a ja wpadałam w czarną rozpacz, przepraszałam i powtarzałam – jestem niedoskonała, naprawię się, stanę się dla niego lepsza, idealna i wtedy nastanie czas miłości.

Był też inny odcień mojego uzależnienia, był ojciec, który umarł, kiedy byłam dzieckiem, które totalnie tego nie rozumiało, które poczuło się porzucone i część mnie stała przy nim takim martwym i zimnym. Uparcie stałam i czekałam, aż wstanie i uratuje mnie. Inna część była wkurwiona na niego, na mężczyznę, który miał ratować, a poszedł. I ta część założyła pancerz ze stali i powiedziała “nie potrzebuję mężczyzny, będę sama i nie pokażę żadnemu jak bardzo rani mnie odrzucenie” stałam się harda i twarda. I głosiłam wszędzie, jak dobrze mi z mężczyzną, który jest zdystansowany, zimny i niezależny. A wymiotowałam na widok trzymających się za ręce par słodko szepczących sobie “kocham Cię”.

Żyłam oszustwem i kłamstwem. Karmiłam się nim codziennie w każdej sekundzie mojego życia. Słodko gorzki jest powód mojej zmiany, tak częściowo dla siebie, bo ciężko było już patrzeć w lustro i uśmiechać się, ale przede wszystkim chciałam się stać idealną partnerką, chciałam w końcu usłyszeć – jesteś cudowna, dla Ciebie zrobię wszystko.

Nie powiedziały tego usta, z których spijałam słowa, nie usłyszałam tego i już z tych ust tego nie usłyszę. Ten etap został odcięty jednym szybkim cięciem. Bolało bardzo i dotkliwie, myślałam, że umrę. Przestałam jeść i żyć, inni byli wokół mnie, aby przypomnieć mi o tym, że nadal żyję i mogę żyć. Było mi tak trudno pogodzić się, że to koniec, że jeśli kocham siebie to muszę zostawić, to, co było. Nie chciałam zobaczyć tego, że narcysta nie pokocha, moje ciało wiło się z bólu i chciało powrotu, jak narkotyku. Uparcie wkładałam sobie do głowy wizje kolejnych prób, analizowania mojego zachowania i słów, tworzenia nowych doskonalszych wersji, które miały szanse na sukces, czyli na obudzenie miłości. Niby odeszłam, a tak naprawdę stałam i nadal pukałam do zamkniętych drzwi.

Byłam wrakiem emocjonalnym, frustracja, strach i walka o siebie. Ciągłe stanie nad przepaścią i zastanawianie się, w którą stronę iść. Tak wiem, że naiwnością jest pukać do tych samych drzwi przez kilkanaście lat i myśleć, że znajdzie się coś, czego nigdy tam nie było. Jednak dzieci narcystycznych matek to zrozumieją. One wiedzą, że można spędzić całe swoje życie na czekanie i na życie w świecie marzeń.

Teraz patrzę na tamtą rozpacz i płaczę nad sobą. Tak bardzo byłam zagubiona. Jednocześnie byłam twarda, nie chciałam się przyznać sama przed sobą, jak bardzo potrzebuję tej miłości w oczach bliskiej osoby. Jak bardzo potrzebowałam czułości i dotyku, ciepłych słów. Bałam się, że się rozsypię i załamię, kiedy przyznam się do tego. Bałam się, że kiedy otworzę tą ranę to koniec. Więc brnęłam w ten związek i udawałam, że obojętność mnie nie dotyka, że chamskie żarty i brak szacunku rani tylko słabeuszy, a twardziele mają to w dupie. Udawałam, że jestem niezależna i wolna i lubię sama podróżować i organizować życie.

Kłamstwo, to było jedno z największych moich kłamstw.

Udało się, napisałam, pomimo strachu, który towarzyszy każdemu z wpisów. Wiem, że to dopiero początek, jednak na dziś muszę postawić kropkę…

AboutJustyna Czekaj

Jestem autorką, inspiratorką, poszukiwaczem prawdy. Wspieram kobiety w leczeniu i transformowaniu ran zadanych przez nieświadomych rodziców oraz doświadczonych w toksycznych relacjach.