Odwaga

Sama nie wiem jak to się stało, że powiedziałam “nie mogę się spotykać z Tobą mamo, potrzebuję się zdystansować i wyleczyć”, nawet nie wiem czy to były te słowa. Stanęłam za sobą podczas kolejnej rozmowy, podczas której słyszałam ja Ciebie kocham i chcę się spotykać, ale nie akceptuję tego, że …. Kolejna rozmowa, podczas, której nie padały żadne wrogie słowa, żadne obelgi czy wyzwiska. Kolejna rozmowa, podczas, której moje serce wołało “już nie wytrzymam tego, przestań mnie torturować” Kolejna rozmowa, podczas, której słowa kłamały, a ciało zdradzało prawdę, którą moja mama próbowała ukryć przed światem, ale ja jej córka zna ją całą, w każdym najmniejszym calu i w każdej najmniejszej wariacji. Żyłam z nią od urodzenia, ba nawet w łonie ją znałam. Więc pękłam, nie dałam rady już dłużej próbować naprawiać, starać się, leczyć się i zmieniać. Pomimo całej mojej miłości oddania i troski musiałam to zrobić.

Moje serce pękło, bardzo bolało, tak bardzo poczułam, że całe moje życie błagałam o to, aby ona wybrała mnie, a nie swoje zasady, tak bardzo marzyłam, aby usłyszeć “córeczko jesteś cudem, kocham Cię nad życie”. Tak bardzo chciałam być wyjątkowa dla niej, chciałam być kimś, dla kogo zmienia się siebie i świat. Takiej zmiany nie było i nie ma. Nie usłyszałam upragnionych słów i moje serce zrozumiało, że nigdy tego nie poczuje, że tak się nie stanie. Kiedy piszę płaczę, bo wiem, że mimo tego, że leczę tę ranę to ona jest i odzywa się, kiedy robię kolejny krok ku wolności.

Dopiero niedawno uświadomiłam sobie, dlaczego tak bardzo lubiłam filmy, w których bohater tak bardzo kochał, że decydował się na heroiczny czyn w imię miłości do swojej wybranki. Tak to były moje dziecięce i nie tylko marzenia.

Powiedziałam i co było dalej, pierwsze wrażenia bezcenne, duma i radość, tak stanęłam za sobą i obroniłam siebie. Akt wielkiej odwagi. A dalej poczułam, że nie wiem, co robić, w pierwszym odruchu chciałam wrócić do starego znanego schematu: przepraszam i poprawiam się, obłaskawiam, siedzę cicho.

Nie tym razem, nie mogę już tam wrócić, potrzebuję odnaleźć nową drogę. Wylały się emocje, poczucie winy, lęk o siebie, lęk przed konsekwencjami. Wydawało mi się, że kolejnego odrzucenia nie przeżyję. Czułam jak bardzo moje ciało jest zmęczone i zestresowane. Schowałam się w domu. Przestałam wychodzić, tylko czasami przemykałam bokami jak mysz z głową spuszczoną w ramiona. Bałam się pytań i ludzi, którzy je zadawali.

Potrzebowałam wiele miłości i delikatności, otaczałam się ludźmi, co, do których miałam pewność, że rozumieją i akceptują. A kiedy nadchodziły konfrontacje, pracowałam z każdą emocją, która się pojawiła. To nie było łatwe, czasami przerastało mnie, chciałam uciec na koniec świata. Wielokrotnie czułam się osaczona i zaszczuta, kiedy następował atak ze strony mojej mamy, czy kogoś z rodziny. Jednocześnie, czułam coraz większe zaufanie do siebie i do tego, że wreszcie mogę na siebie liczyć. Czułam jak dorastam i dojrzewam, staję się kobietą. Czułam, że staję się silna i niezależna, czułam, że staję się gotowa na spełnianie, tego, o czym marzyłam w zakamarkach, a nigdy głośno i odważnie.

Z tą siła przychodziło zrozumienie, że mam prawo do godnego i dobrego życia. Przychodziła też świadomość, na co pozwalałam i na co się zgadzałam, to boli i to bardzo. Przyjęcie do serca i wybaczenie sobie tych wszystkich chwil, kiedy pozwalałam się łamać w imię akceptacji i miłości!!!! Te wszystkie chwile, kiedy dawałam siebie na tacy, a ktoś brał a chwilę potem niszczył bez zastanowienia. Te wszystkie chwile, kiedy wierzyłam, że miłość to totalne oddanie drugiej osobie i bezwarunkowe posłuszeństwo. Te wszystkie chwile, w których nawet przez moment nie dawałam sobie prawa do obrony. W imię miłości zapomniałam o sobie, zapomniałam o swoich potrzebach. Przestałam ufać temu, co moje ciało i moja intuicja mówią, bo dałam sobie wmówić, że ktoś z zewnątrz wie lepiej. To wszystko we mnie krzyczało i prosiło o uwagę, wylewało się.

AboutJustyna Czekaj

Jestem autorką, inspiratorką, poszukiwaczem prawdy. Wspieram kobiety w leczeniu i transformowaniu ran zadanych przez nieświadomych rodziców oraz doświadczonych w toksycznych relacjach.